เริ่มต้นด้วยใจ

ด้วยความที่อยู่กับพระมานาน ได้รับใช้ พระครูประภัศร์ธรรมานุกูล ( พระครูเสมอ ) วัดแสวงหา ทำให้ผมเองก็ได้มีโอกาสได้พบเจอกับพระหลายรูปมากมาย ได้พูดคุยกับสหธรรมิก หรือ พระเพื่อนของท่าน ยิ่งในสมัยยุคจตุคาม ราวปี ๒๕๔๙  ยิ่งได้มีโอกาสพบเจอกับพระเกจิอาจารย์มากมาย ได้พูดคุย กับท่าน ได้แลกเปลี่ยนความรู้กับลูกศิษย์ต่างๆของท่านพระเกจิต่างๆ เพราะในช่วงจตุคามนั้นเรียกว่าออกงานทุกวันเลยจะดีกว่า สิ่งต่างๆก็หล่อหลอมทำให้ผมเข้าใจ หลักในการบูชา และเข้าใจเรื่องราวของ พระเครื่อง เครื่องรางของขลังได้ดียิ่งขึ้น ทุกอย่างที่สุดของที่สุด ของพิธีต่างๆ จะถือคุณของ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสุดสุดหาที่เปรียบไม่ได้อยู่แล้ว พระพุทธเจ้าท่านเป็นเอก ของโลกทั้งสาม ไม่มีสิ่งใดเทียม สำหรับพระเกจิทั้งหลาย ล้วนถือสิ่งนี้เป็นที่สุดของที่สุด  ดังนั้นการทำสิ่งมงคลต่างๆจะล้วนไม่ลืมข้อเหล่านี้เลย   เคยเจอมาเยอะคนที่ถามว่าอันนั้นอันนี้เป็นกิจของพระไหม อันนี้ถูกไหมอันนั้นผิดไหม ในการจัดทำเครื่องรางของขลัง หรือพระเครื่องต่างๆ  ผมเองยังเคยพบเจอคนที่ถามพระแบบนี้ แม้สิ่งเหล่านี้จะอยู่คู่กับสังคมเรามาอย่างยาวนาน หลายยุคสมัย มีพระดังๆที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ มีญาณอันสูงส่ง เป็นที่นับน่าถือตา เช่น สมเด็จโต พรหมรังสี หลวงพ่อแพ วัดพิกุลทอง หลวงพ่อจง วัดหน้าต่างนอก  หรือจะพระสังฆราช หลายๆองค์ มากมายหาที่กล่าวไม่ได้ ต่างเคยจัดสร้างวัตถุมงคลกันหมด  แต่ทุกท่านทำอะไรก็ล้วนมีจุดประสงค์แตกต่างกันไป สำหรับผมท่านเหล่านั้นคงคิดดีแล้วทุกๆอย่าง ท่านอยู่ระดับนั้น ผมไม่อาจจะไปนำมาคิดเองได้ จึงจะเล่าแต่ในมุมที่ผมสัมผัสดีกว่า 

บอกไว้อย่างหนึ่งเพื่อฉุดคิดนะ สมัยนี้เราไม่ได้ปากกัดตีนถีบ  หรือมีความเดือดร้อนจนหาที่พึ่งไม่ได้อย่างเช่นยุคก่อนๆ เช่นสมัยที่โรงพยาบาลยังไม่มีหรือมีน้อยนั้น พระหรืออาจารย์ประเภทพราหมณ์ เป็นทุกๆอย่างที่คนจะพึ่งได้ ไม่ว่าจะทำกิจอะไรก็ตาม  เช่นคนโดนหมากัด  คนไม่สบาย เป็นไข้ ต่างๆล้วนไปหาพระหาอาจารย์ ให้ช่วยปัดเป่าให้ พระเหล่านั้นมีหน้าที่เป็นหมอไหม ก็ไม่ใช่ แต่ทำไมไปช่วย ทั้งที่ก็ไม่ได้มีความรู้ทางการรักษา  ก็เพราะคนไม่มีที่พึ่ง และจะปล่อยไว้ได้ไง คนจะเป็นจะตาย  พระส่วนใหญ่จึงได้อธิษฐานจิต ลงน้ำมนต์ ด้วยความเมตตาก็รดน้ำมนต์ให้ หรือทำยาให้ บางทีไม่มีความรู้เรื่องยาก็มีและมีเยอะด้วย ก็นำหมากมาปั้น และอธิษฐานจิตหรือปลุกเสก ให้คนกิน โดยก็ภาวนาให้เขาเหล่านั้นหายทุกข์หายเจ็บ ทำได้เพียงที่ทำได้ ด้วยความเมตตาของจิตใจท่านล้วนๆ  

หรือ จะย้อนไปยุคบางระจัน หลวงพ่อธรรมโชติ ปลุกเสกตะกรุด ผ้าประเจียด แจกจ่ายให้คนในค่ายและชาวบ้านทำไม หากไม่ใช่เพราะความเมตตา อย่างน้อยท่านก็ระลึกให้ของเหล่านั้นช่วยคุ้มครองคนในค่ายให้ได้มากที่สุด หรือนานที่สุด ทำไมท่านไม่ปล่อยให้ตามมีตามเกิด อย่างไงคนก็ต้องตาย เพียงแต่เพราะมีเมตตา ท่านจึงช่วยให้ได้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ในเรื่องพลังใจ และการอธิษฐานจิตอวยพร  เพราะความรักความเป็นห่วงคนในหมู่บ้าน ที่ก็หวังพึ่งท่านเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ  

เราเองในปัจจุบัน มีครบทุกๆอย่างทั้งโรงหมอ ทั้งการรักษาความปลอดภัย  ไม่ใช่ยุคสงครามหรือยุคที่มีเสือ(โจร)มาปล้นตามหมู่บ้าน  ไม่ใช่ยุคที่ป่าไม้สมบูรณ์ จนมีอันตรายจากสัตว์ร้าย  จนต้องพกเครื่องรางหรือไปขอให้พระท่านทำเครื่องรางเพื่อป้องกันตัว  ลองถามคนแก่ๆดูได้ แถวบ้านหลายๆคนคงเคยเป็นป่ามาก่อน อาจเคยมีเสือเดินไปเดินมา ด้วยซ้ำ  หากเรามีภาวะแบบนั้นสภาวะการพึ่งพาของเราคงไม่ต่างกัน

มาเข้าเรื่องพระเกจิ ที่ผมสัมผัส ส่วนใหญ่พอสรุปง่ายๆได้ ว่า หลายท่านมีความมานะในความพอดีและเจียมตน อันมาจากความเมตตาในจิตท่าน ที่หวังจะช่วยคนเท่าที่จะทำให้ได้ บางครั้งก็เพราะมีคนมาของติดตัวไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ซึ่งคนเหล่านั้นเองก็ไม่ได้หวังที่จะบรรลุอะไร ก็ทำมาหากินเลี้ยงชีพหรือใช้ชีวิตตามปุถุชนทั่วไป และพระหลายท่านเคยบอกว่าโสดาหรือจะบรรลุเป็นของสูงพระอรหันต์ไม่ใช่จะเป็นกันได้ง่ายๆ ตัวท่านเองก็ไม่ได้หวังสูงขนาดนั้น เอาแค่พวกกสิณ (ประมาณพลังจิต) ให้มันได้ก่อนซักอย่างหนึ่งเถอะ แล้วค่อยคิดกาลต่อๆไป  ของบางทีไม่ใช่เปิดหนังสือทำตามแล้วเป็นได้เลย ไม่อย่างนั้นคนจบสูงๆมีความรู้เยอะก็บรรลุกันเยอะแยะเดินชนกันไปหมด  ท่านก็ได้แต่ทำเท่าที่ทำได้ไปตามที่จะเป็นที่พึ่งที่ยึดเหนี่ยวให้ญาติโยมได้ตามสมควร

การทำจัดสร้างของบางอย่างเองก็เป็นการสืบสานว่าของมันยังมีอยู่ เป็นการอนุรักษ์ไว้ ซึ่งครูอาจารย์แต่อดีต อันมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อยู่เหนือที่สุด ไม่ว่าพิธีใดก็จะเชิญคุณของพระรัตนตรัยมาเป็นคุณ เชิญเทวดาครูอาจารย์มาสถิตย์ ในวัตถุมงคล เครื่องราง พระเครื่องต่างๆ ให้คอยช่วยคนที่มีจิตที่ดีบูชา เพื่อให้เทวดาครูอาจารย์เหล่านั้นได้มีโอกาสสร้างบุญ เพื่อให้ได้อยู่ในภพภูมิที่ดีต่อๆไปนานๆ และ ของหลายๆอย่างก็มีการลงอักขระเป็นบทสวด ที่เป็นมงคล ซึ่งก็เป็นการบันทึกบทสวดที่เป็นหลักธรรมในของนั้นๆไปในตัว  มีคาถาให้คนยึดมั่น ตั้งจิตตั้งใจอยู่ในศีลธรรมอันดี ทั้งมีข้อปฏิบัติให้คนเป็นคนดี ควบคู่กับการบูชาและเป็นแรงเกื้อหนุนยึดเหนี่ยวให้มีความหวังและมีพลังสู้ต่อไป เช่นกันกับการทำบุญกุศล 

เหตุที่สร้างรูปเคารพต่างๆไม่ว่าจะเป็นพระ หรือเทพ หรือบุคคลสำคัญไว้ ก็เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้คนมีที่พึ่ง ให้เขาได้มีแรงมีพลังในการต่อสู้กับชีวิต เราต้องเข้าใจว่าคนไม่ได้หมายจะต้องบรรลุไปซะหมด แต่ละคนก็ยังเป็นเพียงปุถุชนที่ยังต้องการใช้ชีวิตในแบบทั่วไป ส่วนใครที่อยากจะศึกษาหรือจะไปบรรลุจริงเขาก็คงมาบวช ตั้งใจศึกษาของเขาอยู่แล้ว และก็ไปหาที่สะสมสร้างบุญบารมีของเขาไป ส่วนคนส่วนใหญ่ให้เขามีที่พึ่งแล้วอยู่ในศีลธรรมอันดีก็พอแล้ว

อีกอย่างท่านก็สร้างไว้ให้รู้ว่าเคยมีอยู่ เกิดต่อไปอีกหลายร้อยปีโลกมีอะไรวิบัติไป อย่างน้อยสิ่งปลูกสร้างก็แสดงให้รู้ว่ามันเคยมีอยู่ คนในสมัยอนาคตหากสนใจเขาก็คงได้ขุดค้นหรือตามหา อย่างที่ยุคเราเองก็ยังทำการตามหาประวัติศาสตร์ตามซากต่างๆ  คิดกันง่ายๆหากพระเจ้าอโศกมหาราชไม่สร้างโน้นนี่ทางศาสนาไว้ พระพุทธศาสนาจะเหลือแค่ไหน หรือจะเป็นเพียงนิทานที่เล่าขานสืบต่อมา นอกจากนี้ก็สร้างไว้ที่เพื่อซักวันจะมีคนที่มีบุญได้ค้นพบและได้บรรลุเข้าซักคนในกาลสมัยข้างหน้า 

เกจิหลายท่านๆทั้งหลวงน้าผมเอง ก็ได้เพียงทำที่ทำได้ตามความเมตตาของท่าน ทุกสิ่งก็ล้วนให้คนมีเครื่องยึดเหนี่ยวโดยหวังว่าแรงอธิษฐานจิต แรงครูอาจารย์ที่สั่งสอนคาถา จะเป็นพลังเพื่อให้ลูกศิษย์ลูกหาของท่านสมหวังหรือผ่านเหตุการณ์ร้ายๆไปได้ ให้ได้มีแรงพลังต่อสู้กับชีวิต ด้วยความเมตตาและเป็นห่วงต่างๆ แต่ทั้งนี้ก็ได้สั่งสอนหมายมุ่งให้ลูกศิษย์ลูกหาได้มีโอกาสพัฒนาตนเองเป็นคนที่ดีขึ้นมา มีความเชื่อมั่นอยู่ในศีลธรรมอันดี

ไผ่  ศิษย์ธรรมานุกูล